Ipuina Pupy, lorezko txakurra

Pupy oso txakurra berezia zen. Polita eta jatorra ez ezik, bihotz handia ere bazuen. Pupy bere jabearekin, Ane, Bilboko etxebizitza batean bizi zen. Anek txakurkume zela adoptatu zuen, eta harrezkero banaezinak ziren. Pupyk Ane nonahi joaten zen: eskolara, parkera, dendara… Eta beti ondo portatzen zen eta lagunak egiten zituen.

Pupy oso ezaguna eta maitatua zen bilbotarrek. Denek agurtzen zuten pasatzen ikustean, eta tratu edo laztan bat ematen zioten. Pupy beti zegoen pozik eta jostalari, eta behar zuenari laguntzea gustatzen zitzaion. Esaterako, behin atso bati kalea zeharkatzen lagundu zion, beste batean galdutako haur bat aurkitu eta etxera ekarri zuen, eta beste batean zuhaitz batean itsatsita zegoen katu bat salbatu zuen. Pupy heroia zen, eta denek miresten zuten.

Baina egun batean, zerbait izugarria gertatu zen. Pupy eta Ane kaletik zihoazen, bat-batean, oso azkar zihoan auto batek semaforo bat salto egin eta Pupy jo zuen. Ane paralizatuta zegoen, eta bere lagunaren izena garrasi besterik ezin zuen egin. Pupy lurrean etzanda geratu zen, mugitu gabe. Anek beregana korrika egin zuen, eta gogor besarkatu zuen. Negar eta negar egin zuen, gertatutakoa sinetsi ezinik. Autoaren gidaria jaitsi eta barkamena eskatu zuen, baina beranduegi zen. Puppy hil zen.

Berria azkar zabaldu zen Bilbon zehar. Pupy ezagutzen zuten guztiak triste eta haserre geratu ziren. Nola izan liteke halako txakurra on eta zoriontsu bat horrela hil izana? Zertarako balio zuen bizitzak Pupy gabe? Asko joan ziren Anerengana, eta doluminak eta laguntza eman zioten. Pupy txakurra zoragarria izan zela esan zioten, eta beti gogoan izango zutela. Anek eskerrak eman zizkien haien hitzengatik, baina negarrez jarraitu zuen. Ezin zuen bere bizitza imajinatu Pupy gabe.

Hurrengo egunean, zerbait magikoa gertatu zen. Pupy hil zen tokian, txakur itxurako lore-estatua hazi zen. Pupy zen, bere lagunen maitasunari esker lore lorategi gisa birsortu zena. Estatua ederra zen, eta ortzadarraren kolore guztiak zituen. Margariten begiak zituen, arrosen belarriak, krabelinen muturra, geranioen gorputza eta ekiloreen isatsa. Estatuak bizirik zirudien, eta irribarre egiten zien pasatzen ziren guztiei.

Ane izan zen estatua ikusi zuen lehena. Ezin nuen sinetsi ikusten ari nintzena. Pupy zen, bere Pupy, beste forma batean itzuli zitzaiona. Ane estatuara hurbildu eta laztan egin zion. Estatuak eskua miazkatu zion, eta keinu egin zion. Ane barrez hasi zen, eta pozik sentitu zen. Pupy berarekin zegoen, eta beti egongo zen.

Handik gutxira, estatua famatu egin zen, eta asko hurbildu ziren hura ikustera. Guztiak txundituta geratu ziren Pupyren, lore txakurra, edertasun eta samurtasunarekin. Argazkiak atera zizkioten, istorioak kontatu zizkioten eta egindako guztia eskertu zioten. Pupyk entzuten zien, eta maitasunez begiratu zien. Haiek ere eskerrak eman zizkien hainbeste maitatzeagatik.

Eta halaxe bihurtu zen Pupy, Bilboko txakurrarik maitatuena, ikusi zuten guztien bihotzak pozten zituen lore-estatua. Pupy pozik zegoen, eta besteak zoriontsu egiten zituen. Pupy oso txakurra berezia zen.