Behin, itsaso zabal eta urdinaren barruan, Iru izeneko olagarro txiki bat bizi zen. Iru oso lotsatia zen, eta bere arazo txiki handia zen: bere azalak kolorea aldatzen zuen bere emozioak agertzen zirenean.

Pozik bazegoen → arrosa.
Lotsatuta → urdina.
Haserre → gorria.
Eta beldurtuta → berde argi txikia.

Iru askotan ezkutatzen zen harkaitz artean, besteei arraro irudituko ote zitzaien beldur.

Egun batean, Itsas Hiriak jai handia antolatu zuen:
Koloreen Festa!
Arrainak, medusak eta koralak dantzatzeko prest zeuden.

Baina Iru pentsakor geratu zen.
— “Nire koloreak aldatzen badira denek ikusiko dute… barre egingo didate?”

Hala ere, barruan zerbait txiki baina ausart batek bultzatu zuen:
Saiatu behintzat.

Festa hasi zen. Doinu alaiak uraren bidez hedatzen ziren.
Jende guztia (edo hobeto esanda, arrain guztia) dantzan ari zen.

Iru dantzan hasi zenean… PLOP!
Bere gorputza mila kolorez piztu zen: urdin argia, laranja, morea, berdea eta urrezko distira ñimiño bat.

Denak gelditu ziren.
Isiltasuna.
Iru izoztu zen.

Baina bat-batean…

— “Ikusi! Zein polita!” oihu egin zuen arrain txiki batek.
— “Olagarro txiki kameleoi magikoa!” esan zuen beste batek.
— “Dantzatu berriro!” egin zuten denek batera.

Eta Iru dantzatzen hasi zen, bere koloreak uraren barruan distiratsu mugitzen zirenean, guztiak txundituta geratu ziren.

Egun hartatik aurrera, Iru ez zen lotsatu berriro.
Ulertu zuen bere koloreak ez zirela arazo bat,
baizik eta bere opari berezia.

RECOMENDACION DE LIBRO  Galdu Samar (Euskera)