Itsasne izeneko neskatxa bat bazen, beti galdera asko egiten zituena. Eguraldia zergatik aldatzen zen, nondik zetorren haizea, eta mendiak zergatik ziruditen hain isilik.
Egun batean, amamak esan zion:

—“Mendiek bihotza dute. Baina entzuten jakin behar da.”

Itsasnek irribarre egin zuen, baina hitz haiek geratu zitzaizkion barruan.
Hurrengo goizean, bere herriko mendigainera igotzea erabaki zuen. Bide estu bat hartu zuen, sasi artean, eta gorantz abiatu zen. Haizea leuna zen, eta eguzkiak harriak berotzen zituen.

Mendira igotzen zen heinean, zarata guztia isiltzen zihoan: kotxeak, ahotsak, presak.
Baina beste soinu batzuk agertzen ziren:
hostoen xuxurlak, txorien kantua, eta urrutiko ur-jauzi baten hotsa.

—“Hau izango al da bihotzaren soinu txikia?” pentsatu zuen.

Bat-batean, laino zuri batek estali zuen bidea, eta Itsasnek ez zuen nondik jarraitu ikusten. Bihotzak azkartu zitzaion. Zer egin? Itzuli? Garrasika laguntza eskatu?

Baina orduan amaren ahots goxoa etorri zitzaion gogora:
“Arnasa hartu, Itsasne. Lasai.”

Arnasa sakon hartu zuen.
Berriro ingurura begiratu zuen, eta konturatu zen harri baten ondoan arrasto txiki batzuk zeudela: orein baten oinatzak.
Haiek jarraitzea erabaki zuen.

Oinatzek bide estu bat erakusten zuten, lainoa alde batera mugitzen zen heinean.
Eta bidearen amaieran, belar berdez estalitako gainalde txiki bat zegoen, eta erdian arbola bakarti handi bat.
Enborra zabala, adarrak zerurantz.

Itsasne eserita gelditu zen haren ondoan.
Ez zen hitzik behar.
Lasaitasuna sartzen hasi zitzaion barnera.

Eta orduan entzun zuen:
ez zarata bat, ez hitz bat…
baizik eta erritmo lasai eta sakon bat.

Tum… tum… tum…

Bere bihotzaren erritmoa bezalakoa.
Mendiaren bihotza.

Itsasnek ordu luzez egon zen han, arnasa poliki-poliki, belar usaina arnasten, mundua ez hain handia zela sentitzen.

Azkenik, etxera itzultzea erabaki zuen.
Baina orain bazekien zerbait berria:

Mendia ez zen galdutako lekua.
Mendia entzuteko lekua zen.

Eta ordutik aurrera, noizbait beldurrak, zalantzak edo tristurak harrapatzen bazuten, Itsasnek bazekien zertara jo:
mendiaren bihotzera, bere barruko isiltasunera.

RECOMENDACION DE LIBRO  Galdu Samar (Euskera)