Udaberriko egun epel batean, bi hosto jaio ziren zuhaitz bereko adar berean. Elkarrekin hazi ziren, eguzkia partekatuz eta euria entzunez.

Lehenengo hostoa Lira zen, horixka eta distiratsua.
Bigarrena Bora, laranja kolore lasaigarrikoa.
Biak lagun minak ziren.

— “Begira, haizea dator!” esan zuen Lirak egun batean.
Haize leunak bi hostoak dantzan hasi zituen.

Eta horrela bizi ziren egunero:
Eguzkiarekin berotzen, euriarekin harrotzen, eta haizearekin dantzan.

Baina udazkena iritsi zen.

Egun batean, haize sendoago batek heldu zuen basoa.
— “Prest?” galdetu zuen Borak.
— “Beti.” erantzun zuen Lirak irribarrez.

Haizeak altxatu zituen biak airera.
Lehenik elkarrekin biraka eta biraka ibili ziren, barre eginez.
Baina bat-batean, haizeak norabidea aldatu zuen.
Lira mendiko aldera joan zen.
Bora, aldiz, herrira.

— “Bora, hemen nago!” oihu egin zuen Lirak.
Baina haizeak bere ahotsa urrundu zuen.

Bien bihotzetan mina sentitu zen.
Ez zuten elkar ikusten, ez zuten elkarri hitz egiten.

Baina egun batzuk geroago, Lirak zerbait gogoratu zuen:

Haizeak orain arte beti ekarri zituen elkarrekin.
Eta haizeak berriro ekarri zezakeen.

Orduan, haizeari xuxurlatu zion:
— “Mesedez, konta ezazu Borari hemen nagoela.”

Eta une horretan, Borak bihotzean bero bat sentitu zuen, Liraren irribarrearen antzekoa.

Ez ziren elkarren ondoan egon,
baina elkarri lotuta jarraitzen zuten.

🟣 Mezua:
Benetako adiskidetasuna ez da desagertzen.
Haizeak urrundu arren, bihotzak elkartuta jarraitzen du.

RECOMENDACION DE LIBRO  Galdu Samar (Euskera)