Arratsaldeko eguzkia itsasoaren gainetik jaisten ari zen, urak urrezko tonu batez margotuz. Ondarroako arraunlarien taldea prest zegoen egunero egiten zuten bezala entrenamendu saiorako. Taldeko kideak gazteak eta adoretsuak ziren, eta traineraren arraunean aritzen ziren indarrez eta grinez. Taldeko buru, Aitor, taldeko beteranoena eta esperientziadunena zen.

Egun hartan, itsasertzean paseatzen ari ziren, hondartzan olatuek ekarritako objektuak bilatzen. Halako batean, Lorea izeneko kideak zerbait distiratsua ikusi zuen harean erdi lurperatuta. Arraun eder eta zahar bat zen, baina berehala konturatu ziren zerbait berezia zuela. Arraunaren zurak argi urdin bat igortzen zuen, eta ukitzean, energia berezi bat sentitu zuten.

“Aitor, hona etorri!” oihu egin zuen Loreak. “Ikusi hau!”

Aitor hurbildu zen eta arreta handiz aztertu zuen arrauna. “Ez dut sekula halakorik ikusi,” esan zuen harriduraz. “Badirudi magia duela.”

Talde osoak inguratu zuen eta begiratu zioten arramazka argitsuari. Arraunean grabatu batzuk zeuden, antzinako hizkuntza batean idatzita. Jone, taldeko jakintsuena, grabatuak aztertzen hasi zen. “Dirudienez, arraun hau indar magikoekin bedeinkatuta dago,” esan zuen. “Baina kontuz ibili behar dugu. Indar horiek ongi erabiltzen ez badira, kalte handiak ekar ditzakete.”

Hurrengo entrenamenduan, arraun sorgindua erabili zuten. Hasieran, ez zuten aldaketarik nabaritu, baina pixkanaka-pixkanaka, traineraren abiadura izugarri handitzen hasi zen. Arraunlariak pozik zeuden, haizeak aurpegian jotzen zien abiadura berriarekin gozatzen zuten bitartean. Ordura arte inoiz ez zuten horrelakorik sentitu.

Baina gauza arraroak ere hasi ziren gertatzen. Itsasoa lasai zegoen arren, bat-batean olatu handiak agertzen ziren eta haizeak norabidez aldatzen ziren. Aitorrek berehala konturatu zen arraun sorginduaren ondorioz gertatzen zirela fenomeno horiek. “Arraun hau jakinduriaz erabili behar dugu,” esan zuen. “Bestela, ondorio larriak izan ditzake.”

Egun batzuk igaro ondoren, taldeak arraunarekin lehiaketa batean parte hartzea erabaki zuen. Bertako lehiaketa handiena zen eta garaipena lortzea nahi zuten. Lehiaketa hasi zenean, beste taldeak ohartu ziren Ondarroako arraunlariek abiadura harrigarria zutela. Hala ere, arraunaren indar magikoak kontrolatzea zaila egiten zitzaien, eta trainerak ia irauli egin zen hainbat aldiz.

Lehiaketaren erdian, itsasoa bat-batean oldartu zen eta ekaitz izugarria hasi zen. Taldeak ulertu zuen arraunaren botereak ekaitza eragin zuela. Aitorrek, beldurrak gaindituta, arrauna altxatu eta ekaitzari aurre egin zion. “Erabiliko dugu, baina zuhurtziaz eta errespetuz,” esan zuen.

Azkenik, Ondarroako arraunlariek lehiaketa irabazi zuten, baina ikasgai garrantzitsu bat ikasi zuten: botere handia erantzukizun handiz erabili behar da. Ekaitza baretu zen eta trainerak portura itzuli ziren garaipenez eta jakinduriaz beterik.

Arraun sorgindua itsasertzean utzi zuten, etorkizuneko abenturak prestatzeko. Traineren Karrera Magikoa betiko geratu zen herriko memorian, eta gazte arraunlariek beren abentura mitikoa kontatzen jarraitu zuten belaunaldi berriei, beti gogoratuz boterea errespetuz eta jakinduriaz erabili behar dela.

Ondarroako herritarrak harro zeuden gazte arraunlarien ausardiaz eta erabakitasunaz. Garaipenaren ondoren, arraunlariek ohitura berri bat sortu zuten: urtean behin, San Juan gauaren bezperan, arraun sorgindua itsasertzean berriro lurperatzen zuten. Egun hartan, herritar guztiak biltzen ziren ekitaldi berezian, non magia eta errespetua ospatzen ziren.

Urteak igaro ahala, arraunlarien taldea berritu egin zen, belaunaldi berriak sartuz eta aurrekoen esperientzia eta jakinduria jasoz. Bakoitzak bere patua aurkitu zuen arraunean, eta beti kontuan hartzen zuten arraun sorginduaren historia eta bere botere magikoak. Hala ere, inork ez zuen ahazten indar horiek arduraz eta erantzukizunez erabili behar zirela.

Lorea, Jone, eta Aitor beti izan ziren taldeko erreferenteak, eta haien lidergoak taldeko gazteenei inspirazioa eta bidea eman zien. Arrakasta eta porrotak partekatzen zituzten, baina beti elkarrekin zeuden, beti prest indarrak batuz erronka berriei aurre egiteko.

Egun batean, taldeak beste lehiaketa handi batean parte hartu zuen, eta bertan, berriro ere, arraun sorginduaren indarra erabili zuten. Lehiaketa gogorra izan zen, baina gazteek beren entrenamendu eta errespetuzko erabilerarekin garaipena lortu zuten. Herri guztia harro zegoen eta ospakizunak gau osoa iraun zuen.

Baina, ospakizunen erdian, Lorea, Jone, eta Aitorrek elkarri begiratu zioten, eta ulertu zuten garaipena ez zela arraun sorginduaren boterean soilik oinarritzen, baizik eta taldearen batasunean, errespetuan eta lan gogorrean. Arraun sorgindua tresna bat zen, baina benetako magia beren bihotzetan eta elkarrekin egindako ahaleginean zegoen.

San Juan gauaren distira beti presente zegoen, eta Ondarroako arraunlariak, elkarrekin, betiko abenturetan murgilduta jarraitu zuten, traineren sekretu magikoak eta bere historia zaintzen. Haien istorioak betirako inspirazio iturri izaten jarraitu zuen, eta Ondarroako magia eta historia beti bizirik mantendu zen, indarraren eta jakinduriaren oihartzuna adieraziz.

Horrela, traineren karrera magikoa ez zen soilik abentura bat izan, baizik eta bizitza ikasgaia, non boterea eta jakinduria elkarrekin uztartzen ziren, gazteek beren bidea aurkitzeko eta munduari aurre egiteko. Taldeak beti gogoratuko zuen, arraun sorginduaren magiak ez zuela soilik abiadura ematen, baizik eta bihotzak elkartzeko eta erronkak gainditzeko indarra ere ematen zuela.