Gaueko zerua ilun baina argiz betea zegoen. Nora izeneko neskatxa txikiak izarrak begiratzen zituen beti bere aitonarekin batera.
Aitona Aitor zen, begi samurrak eta irribarre beroa zituena.

Egun batean, aitonak egurrezko kutxa txiki bat atera zuen armairu zahar batetik.

— «Hau da nire sekretu handiena,» esan zuen irribarrez.
Norak begi handiak egin zituen.
— «Zer dago barruan, aitona?»

Aitorrek kutxa poliki-poliki ireki zuen.
Barruan, izar txiki distiratsuak zeuden, argi leun eta bero batekin dantzan.

— «Baina… izarrak zerutik ez dira jaisten!» esan zuen Norak harrituta.

Aitona irribarrez hurbildu zen:
— «Hauek ez dira zeruko izarrak… hauek gure izarrak dira.»

Neskatxak ez zuen ulertzen.
Aitona eseri eta kontatzen hasi zen:

— «Bizi dugun momentu zoriontsu bakoitzean, bihotzean argi txiki bat pizten da. Nik horiek gidatzen ditut, hemen, kutxa honetan. Hemen daude gure arratsaldeko paseoak, gure barreak, gure abesti xelebreak…»

Norak izar horiek begiratu zituen, eta konturatu zen kolore desberdinak zituztela:
bat urdin argia, beste bat arrosa, bat urre kolorekoa…

— «Eta hau… hau zein da?» galdetu zuen bat hatzarekin seinalatuz.

Aitona hurbildu zen eta xuxurlatu:
— «Hau… zuk lehenengo aldiz ‘maite zaitut’ esan zenidanean piztu zen.»

Noraren begietan distira agertu zen.

Egunak pasa ziren, eta egunen batean, aitona ez zen etorri.
Gelak hutsik ziruditen, gauak isilagoak.

Norak kutxa ireki zuen.
Izarrak oraindik han zeuden, leun dantzan.

Eta orduan ulertu zuen:

Aitona ez zegoen urrun.
Betiko zegoen bertan, isil eta distiratsu, bere bihotzaren barruan.

🟣 Mezua:
Gure oroitzapenak eta maitasuna ez dira desagertzen.
Argi txiki bihurtzen dira eta betiko geratzen dira gurekin.

RECOMENDACION DE LIBRO  Galdu Samar (Euskera)