Ipuina Ikerren abentura magikoa

Iker oso ume trasto bat zen. Beti zerbait asmatzen zuen, bere gurasoek eta irakasleek arazoak izan zituzten. Baina Iker ez zuen inor entzuten, bere burua oso adimendun eta ausart uste zuen.

Egun batez, bere amona bisitatzera joan zen Bilboko alde zaharrean. Amonak oso maitagarria zen, baina Iker ez zuen gustuko berekin ibiltzea, oso astiroa eta lasaia zelako. Ikerrek abentura bila ibili zen, eta amonak denda batean sartu zenean, umeak aprobetxatu zuen eta ihes egin zuen.

Ikerrek kaleetan zehar korrika egin zuen, jendea eta autoak saihesten. Oso dibertigarria zirudien, baina ez zuen konturatu non zegoen. Gero eta kale txikiago eta ilunagoetan sartu zen, eta azkenean, zulo beltz batean erori zen.

Ikerrek ez zuen ulertu zer gertatu zen. Zuloan behera erortzean, argi koloretsuak ikusi zituen, eta airea hotz eta freskoa zuten. Lurra ukitu zuenean, ez zuen minik sentitu, baina ingurua oso ezberdina zen. Zuhaitz altuak, lore anitzak, ibai argiak eta animalia bitxiak ikusi zituen. Ikerrek uste zuen beste mundu batera iritsi zela.

Ikerrek harrituta zegoen, baina bereziki pozik. Hori bai zen abentura benetako bat! Ikerrek esploratzen hasi zen, eta bere bila joan zen animalia batekin topo egin zuen. Animalia hori txakur bat bezala zegoen, baina hegoak, sorbalda bat eta hiru buru zituen. Ikerrek ez zuen beldurrik izan, eta animaliari hurbildu zen. Animaliak ez zuen eraso egin, baizik eta muxu bat eman. Ikerrek animaliari izena jarri zion: Txori.

Txori eta Iker lagun egin ziren, eta batera ibili ziren mundu berri horretan. Hainbat gauza ikusi zituzten: dragoiak, unikornioak, mamutzak, sirenak… Ikerrek oso ondo pasatu zuen, baina denbora ahaztu zuen. Eta amona? Non zegoen amona?

Ikerrek gogoratu zuen amonak zain zegoela, eta beldurra hartu zuen. Nola itzuliko zen bere mundura? Non zegoen zuloa? Ikerrek Txoriri esan zion bere arazoa, eta animaliak ulertu zuen. Txorik erakutsi zion bidea zuloa aurkitzeko, baina ez zen erraza izan. Beste animalia batzuek eraso egin zieten, eta zuloa oso gora zegoen. Txorik hegoak erabili behar izan zituen Iker eramateko, baina oso nekatua zegoen.

Azkenean, zuloa aurkitu zuten, eta Ikerrek agur egin zion bere lagun berriari. Txorik esan zion itzultzeko nahi zuen, baina Ikerrek ez zuen jakin zer erantzun. Ikerrek mundu hori oso gustuko zuen, baina bere amona ere bai. Ikerrek erabaki zuen bere amonari egin behar zion kasu, eta zuloan sartu zen.

Ikerrek argi koloretsuak ikusi zituen berriro, eta airea beroa eta kutsadura zuten. Lurra ukitu zuenean, Bilboko kaleetan zegoen berriro. Eta amona ere bai, beldur eta haserre zegoen. Ikerrek barkamena eskatu zion, eta amonak besarkatu zuen. Ikerrek esan zion nolako abentura bizitu zuen, baina amonak ez zuen sinetsi. Ikerrek ez zuen frogarik izan, baina bere bihotzean, Txori gogoratzen zuen.

Ikerrek ikasi zuen ikasgai bat: abenturak ondo pasatzeko modu bat dira, baina beti arduraz jokatu behar da. Eta mundu guztietan, ez dagoenik bere amonaren bezalakorik.